به نقل از «ايتنا»

میکروفون‌های نصب‌شده روی مریخ‌نورد ناسا چه صداهایی را ضبط کرده‌اند؟

تاریخ انتشار: ۱۸ مهر ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۸۵۱۹۴۴

ایتنا - به گفته دانشمندان، صدای دستگاه تهیه اکسیژن از دی‌اکسید کربن، یا همان «موکسی»، در همه صداهای ضبطشده سوپرکم شنیده می‌شود.
ناسا با استفاده از میکروفون‌های کوچکی که در مریخ‌نورد پرسویرنس (Perseverance، پشتکار) تعبیه‌شده است اطلاعات ارزشمندی از شرایط موجود در سیاره سرخ به دست می‌آورد. این میکروفن‌ها نه‌تنها صدای پالس‌های لیزری خود مریخ‌نورد را ضبط می‌کنند، بلکه صدای تیغه‌های چرخان هلی‌کوپتر «اینجینیوئیتی»، تندبادهای مریخ، و حتی ارتعاش‌های دستگاه تهیه اکسیژن از دی‌اکسید کربن را که به «موکسی» (MOXIE) معروف است قابل شنیدن می‌کنند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

یکی از این میکروفن‌ها روی سوپرکم (SuperCam) مریخ‌نورد پرسویرنس نصب شده است که می‌تواند صدای آرام وزش باد و نیز صدای برخورد پرتوهای لیزر با سنگ هدف را ضبط و ثبت کند.

به گزارش ایتنا و به نقل از ایندیپندنت، دانشمندان می‌گویند با توجه به موفقیت کاربرد این دستگاه‌ها در مریخ‌نورد پرسویرنس، به‌خصوص حین حرکت در دهانه جیزرو (Jezero) سیاره سرخ، زمان آن فرارسیده است که فناوری صوتی و استفاده از میکروفن‌ها را برای ادامه کاوش‌های فراسیاره‌ای گسترش دهند.

لیتون، یکی از دانشمندان دانشگاه ساوت‌همپتون انگلستان، با اشاره به اینکه با گوش دادن به صداها می‌توان حجم عظیمی از اطلاعات به دست آورد، خواستار آن شده است که استفاده از این فناوری‌‌ها در ماموریت‌های آتی مورد توجه بیشتری قرار گیرد. او همچنین با هدف جلب توجه کودکان و الهام بخشیدن به آن‌ها، یک دستگاه شبیه‌سازی صوتی ساخته است که از آن در نمایش‌های زنده در حوزه علم و مهندسی استفاده می‌کند. این بسته نرم‌افزاری می‌تواند شبیه‌سازی‌های صوتی از صدای پدیده‌های طبیعی- صداهای رعد و برق، باد، و آتشفشان‌ها- را پخش کند. هم‌زمان، تصویرهایی از زهره، مریخ و تیتان، بزرگ‌ترین ماه زحل، را نیز نشان می‌دهد.

محدوده قابل شنیدن صداها در مریخ
پس از فرود مریخ‌نورد پرسویرنس روی سطح این سیاره در فوریه ۲۰۲۱، سفر این مریخ‌نورد نخستین ماموریت فضایی به سیاره سرخ بود که توانست داده‌های صوتی را به محدوده قابل شنیدن برای انسان بازگرداند. «سوپرکم» پرسویرنس دو میکروفون دارد و تا کنون صدای باد و ارتعاش‌های ناشی از عملیات تجهیزات گوناگون مریخ‌نورد را ضبط کرده است. با استفاده از این میکروفن‌ها، بررسی نحوه رفتار امواج صوتی در جو (اتمسفر) نازک سرشار از دی‌اکسید‌کربن مریخ را نیز ممکن شده است.

ردپاهای صوتی ثبت‌شده در مریخ
صداهای ضبط‌شده در مریخ از سه منبع اصلی سرچشمه می‌گیرد: از جو (اتمسفر) این سیاره که بر اثر تلاطم و ارتعاش‌ و باد ایجاد می‌شود؛ از امواج ضربه‌ای که ابزار طیف‌سنجی فروشکست القایی لیزری (LIBS) در «سوپرکم» آن‌ها را ایجاد می‌کند؛ و همچنین از صداهای مصنوعی ناشی از سخت‌افزارهایی چون موتورهای نصب‌شده روی مریخ‌نورد که چرخ‌های آن را می‌چرخانند.

به گفته دانشمندان، صدای دستگاه تهیه اکسیژن از دی‌اکسید کربن، یا همان «موکسی»، در همه صداهای ضبطشده سوپرکم شنیده می‌شود. موکسی موفق شد در مدت بیش از دو سال، از جو سرشار از دی‌اکسید کربن مریخ اکسیژن استخراج کند. قابلیت‌های این دستگاه نشان داد که می‌توان اکسیژن لازم برای بقا و حفظ حیات انسان و موجودات زنده زمینی و همچنین تامین سوخت موشک را از خود مریخ به دست آورد و نیازی نیست که اکسیژن لازم از زمین به سیاره سرخ منتقل شود.

هلی‌کوپتر کوچک دو کیلوگرمی «اینجینیوئیتی» نیز، با سرعت چرخش تیغه پروانه بالگرد در حدود ۲۴۰۰  دور در دقیقه، از جمله تجهیزات جالب مریخ‌نورد پرسویرنس است. این سرعت چرخش برای بلند کردن اینجینیوئیتی از روی سطح سیاره لازم است و تصور می‌شود که در آن سرعت، بالگرد می‌تواند بالای سطح بماند. نخستین بار است که چنین وسیله‌ای با هدایت از زمین و با استفاده از نیروی برق بر فراز سیاره‌ای دیگر به پرواز درآورده می‌شود.

دانشمندان می‌گویند داده‌هایی که این هلی‌کوپتر گردآوری کرده برای شناخت محیط صوتی مریخ بسیار مهم است. به گفته آن‌ها، به‌کارگیری میکروفن‌ها در ماموریت‌های فضایی آینده، به‌خصوص ماموریت‌های فضایی به تیتان، قمر یخی زحل، ضروری است. با کمک آن‌ها هم می‌توان عملکرد روتور/موتور را بررسی کرد و هم شاید صدای باد یا دیگر صداهای محیط را ضبط کرد.

لیتون می‌گوید لازم است که ماهیت سیگنال‌هایی که قرار است ثبت شوند از قبل شناخته شود تا بتوان میکروفن‌ها یا دیگر حسگرهای صوتی دقیق را برای دیگر سیارات طراحی کرد. برای مثال، ممکن است در مورد به‌خصوصی، به‌جای یک میکروفن به سه میکروفن نیاز باشد.

دانشمندان تلاش دارند در آینده علاوه بر صداهای زهره و مریخ، صدای موجود در ماه ترتیون سیاره نپتون، ماه‌های آیو و اروپای سیاره مشتری، و ماه‌های انسلادوس و تیتان سیاره زحل و یخ‌فشان‌های آن‌ها را نیز با دقت بیشتری ضبط و بررسی کنند.

منبع: ايتنا

کلیدواژه: مریخ نورد ناسا مریخ نورد پرسویرنس دی اکسید کربن میکروفن ها سیاره سرخ

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.itna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ايتنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۸۵۱۹۴۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

چرا حضور مجدد انسان در ماه سخت است؟

بین سال‌های ۱۹۶۹ و ۱۹۷۲، ماموریت‌های آپولو در مجموع ۱۲ فضانورد را به سطح ماه فرستادند و این اتفاق پیش از پیشرفت فناوری مدرن بود؛ بنابراین، چرا تلاش‌های کنونی فضانوردان، برای ورود مجدد به ماه بسیار کند و پیچیده شده است؟

یک پاسخ ساده واحد برای این سوال وجود ندارد، اما عمده دلایل به هزینه مالی، سیاست و اولویت‌ها ارتباط دارد.

هزینه مالی:

بیایید با پول شروع کنیم. ماموریت‌های آپولو در اوج خود، حدود ۵ درصد از کل بودجه فدرال را مصرف کرد و بیش از نیمی از آن به برنامه آپولو اختصاص یافت.

با حساب تورم، کل برنامه آپولو به دلار امروزی بیش از ۲۶۰ میلیارد دلار هزینه خواهد داشت و اگر پروژه جمینی و برنامه رباتیک قمری را که پیش درآمد ضروری آپولو بودند، در نظر بگیرید، این رقم به بیش از ۲۸۰ میلیارد دلار می‌رسد.

در مقایسه، ناسا امروزه کمتر از نیم درصد از کل بودجه فدرال را با طیف وسیع تری از اولویت‌ها و دستورالعمل‌ها در اختیار دارد و در طول دهه گذشته، نزدیک به ۹۰ میلیارد دلار برای برنامه آرتمیس هزینه کرده است، البته با هزینه کمتر، فرود بر روی ماه، احتمالاً حتی با پیشرفت‌های تکنولوژیکی، روند آهسته تری خواهد داشت.

سیاست:

واقعیت‌های سیاسی ارتباط نزدیکی با واقعیت‌های مالی دارند. در دهه ۱۹۶۰، آمریکا در میانه مسابقه فضایی بود، رقابتی با اتحاد جماهیر شوروی برای دستیابی به بیشترین تعداد دستاورد‌ها در فضا، به ویژه در زمینه فرود انسان روی ماه.

مردم از این ایده حمایت کردند و مشتاق بودند، مانند قانونگذارانی که بودجه گسترده ناسا را مدیریت می‌کردند، اما این نوع هزینه‌ها تا حد زیادی ناپایدار بود، و زمانی که آمریکا "پیروز شد"، مردم به سرعت علاقه خود را از دست دادند و بودجه ناسا کاهش یافت. به زبان ساده اکنون اراده سیاسی یا به طور کلی اراده‌ای برای صرف این مقدار پول برای ورود مجدد به ماه وجود ندارد.

از این رو، ترکیبی از اراده سیاسی کم و منابع مالی کمتر، ناسا را مجبور به اتخاذ برخی تصمیمات حیاتی در اواخر دهه ۱۹۹۰ و اوایل دهه ۲۰۰۰ کرد، تصمیماتی که بر روند مأموریت فضانورد آرتمیس تأثیر گذاشته است.

به طور خاص، زمانی که برنامه شاتل فضایی رو به پایان بود، مدیران ناسا نمی‌دانستند با قابلیت‌ها و مشارکت‌های صنعتی که منجر به ایجاد شاتل شد، چه کنند و تصمیم گرفتند با استفاده مجدد از بسیاری از بخش‌های شاتل، به‌ویژه موتور‌ها و گنجاندن آن ها در طراحی آرتمیس، این زیرساخت را حفظ کنند. 

از سوی دیگر، می‌توان استدلال کرد که این اقدام فراخوان درستی برای حفظ زیرساخت‌ها و استخدام مهندسان هوافضا بود، زیرا دقیقاً همان پایگاه فنی بود که ما برای راه اندازی رنسانس اخیر در شرکت‌های خصوصی پرواز فضایی نیاز داشتیم، اما این بحث جداگانه‌ای است.

اولویت ها:

در نهایت، مفهوم مدرن Artemis دارای مجموعه‌ای از اولویت‌های بسیار متفاوت با ماموریت‌های آپولو است، برای مثال، تحمل خطر ما بسیار کمتر از آن در دهه ۱۹۶۰ است.

ماموریت‌های آپولو کاملاً خطرناک بودند، با احتمال زیاد شکست، در واقع، چندین مأموریت با فاجعه مواجه شدند، از جمله: آتش سوزی آپولو ۱ که منجر به کشته شدن سه فضانورد، خرابی موتور در طول پرواز آپولو ۶ و نقص طراحی کشنده که نزدیک بود به مرگ فضانوردان آپولو ۱۳ بیانجامد. بنابراین، قانونگذاران و مردم مایل به پذیرش مجدد چنین سطحی از خطر نیستند.

ماموریت‌های آپولو مبالغ هنگفتی را صرف فرستادن فضانوردان به سطح ماه برای چند ده ساعت کردند. آن ها رفتند و نمونه‌هایی را جمع آوری کردند، آزمایش‌های ساده‌ای انجام دادند و سپس برگشتند.

ماموریت‌های آرتمیس حول یک مجموعه کاملا متفاوت از اهداف طراحی شده اند. در حالی که مأموریت‌های آپولو علم را به عنوان یک تفکر ثانوی تلقی می‌کردند و هدف اصلی آن پیشی گرفتن از شوروی بود، تحقیقات علمی در مرکز برنامه آرتمیس به اولویت تبدیل شده است، به این معنی که طراحی ماموریت طولانی‌تر و پیچیده‌تر را ضروری کرده است.

سرانجام، هدف برنامه آرتمیس فقط بازگرداندن انسان به ماه نیست، بلکه شروع ایجاد زیرساخت برای حفظ حضور دائمی انسان در آن جا است و همه چیز از انبار‌های سوخت‌گیری مداری گرفته تا انتخاب مکان برای مستعمرات آینده زیر چتر مأموریت قرار می‌گیرد. پروژه Artemis تعاملی‌تر است، زیرا چارچوبی برای تحقق رویا‌ها برای نسل‌های آینده فراهم می‌کند.

منبع: الیوم السابع

باشگاه خبرنگاران جوان علمی پزشکی علوم فضایی و نجوم